Nie chciałam tu umieszczać tekstów o książkach, bo kto teraz czyta książki, a ja zresztą wypadałam z obiegu książkowego, aj, nie potrafię się skupić nawet na jedzeniu, co dopiero na słowach składających się na większy sens. Ta jedna książką zachwyciła mnie jednak swoją pomysłowością i... prostotą, że z okropieństwem byłoby o niej nie wspomnieć.
Wszyscy się oczywiście cieszymy, jak się ludziom w życiu udaje - zwłaszcza, jak są innej religii, narodowości czy orientacji. Taka już w nas siedzi narodowa empatia, taki mały aniołek na lewym ramieniu, który grozi palcem diabełkowi na prawym. Autorzy - Ewa i Jan Wróbel - wykazali się wielką odwagą pisząc książkę w pełni poświęconą, tylko i wyłącznie sukcesom Polaków i to nie byle jakim - od artystycznych po naukowe przez wizje i tę nieuchwytną odwagą społeczną, do których zaliczam prowadzenie narodu do zwycięstwa z pieśnią pod wąsem i szabelką w dłoni.
W książce "Polak potrafi i Polska też" małżeństwo podjęło się zadania sportretowania znanych i nieznanych osobistości naszego pięknego kraju w sposób bardzo prosty. Kolejne rozdziały są krótkie i tylko nieznacznie przybliżają daną postać, ot minimum biograficzne, kilka słów o osiągnięciach, ale myślę, że to dobra recepta i na sukces i na edukacje. Dzięki temu książka jest przystępna dla młodszych, którzy z dużą dożą prawdopodobieństwa nie znają większości opisywanych Wielkich Polaków. Myślę, że dorośli też mogą mieć problem ze skojarzeniem niektórych nazwisk i taka baza z opisami zachęca do zgłębienia biografii danego człowieka. Do odkrycia, co też on czy ona osiągnęli i co ja osiągnąć mogę, jeśli się postaram i szczęście mi dopisze. W sumie wielu z opisywanych postaci szczęście nie dopisywało, były kobietami albo gdzieś po drodze zaczynała się biurokracja albo czasy nie te i pieniądz zaśmierdział. Jak zwykle źródeł porażki występuje więcej, niż potrzeba.
Jak na złość spodobało mi się w książce duże natężenie postaci kobiecych w rolach dziwnie męskich (zawsze mówię po prostu rolach, ale ja zbyt racjonalizuje wszystko i nie ma zniszczeń, nie ma zabawy) albo rolach dziwnie kobiecych. Na złość, bo nazwano mnie kiedyś feministką, a nie rozumiem znaczenia tego słowa. Jak na złość nie spodobało mi się, że pochodzenie naszych bohaterów bywało czasami naokoło polskie lub osiągnięcia miały miejsce w cudzym kraju, ale to zrozumiałe biorąc pod uwagę otwartość Polski na inne nacje i otwartość innych nacji na nasze ziemie. Na złość, bo patriotyzm to świetny wabik i dzięki niemu można nauczyć bardzo wiele, chyba że jest identyfikowany z burdą, zaściankowością i argumentowaniem własnych poglądów. To ostanie zawsze najgorsze. Nie zaryzykuję stwierdzenia: pochodzenie może i polskie, ale kapitał zagraniczny, bo jakby się zagłębiać w niuanse pojęć: naród, państwo, patriotyzm to wychodzi, że osiągnięcia się liczą tylko własne, a nie o to w tym chodzi.
Książka zgrabnie omija odwieczny problem nauki - "mądrych" treści dla "mądrych" ludzi, czyli wiecie - hasła o pokoju, które trafiają do ludzi pokojowo nastawionych, inteligentne, rozwijające filmy, które oglądają inteligentni, rozwijający się ludzie, tolerancja, którą zastosują ludzie już tolerancyjny i tak dalej. "Potomek dziedziczy grzechy rodziców". Bardzo mi się to podoba, bo ideowo łączy się z istnieniem tego bloga - prosto i zachęcająco o dobrych rzeczach.
Nie wspomniałam jeszcze o stronie graficznej książek. Nie dopełnia, a wręcz zrównuje się z treścią książki i bez wstawek komiksowych czy Facebookowych, swoją drogą nieśmiesznych, tylko jeszcze bardziej streszczających, to o czym czytamy, "Polak..." nie prezentowałaby się tak "pełnie". Tej książce po prostu niczego nie brakuje - od pomysłu do realizacji. Przyczepić się mogę, wyłącznie jako autor, bo wydaję mi się, że występowały miejsca, gdzie można było zaryzykować i coś pchnąć bardziej literacko i zawile, rezygnując na chwile z przyjętej prostoty. Ale to ja.
Klasycznie - lajknij mi stronę na Facebook;u! Będziesz wspanialszy(a), niż jesteś.
W książce "Polak potrafi i Polska też" małżeństwo podjęło się zadania sportretowania znanych i nieznanych osobistości naszego pięknego kraju w sposób bardzo prosty. Kolejne rozdziały są krótkie i tylko nieznacznie przybliżają daną postać, ot minimum biograficzne, kilka słów o osiągnięciach, ale myślę, że to dobra recepta i na sukces i na edukacje. Dzięki temu książka jest przystępna dla młodszych, którzy z dużą dożą prawdopodobieństwa nie znają większości opisywanych Wielkich Polaków. Myślę, że dorośli też mogą mieć problem ze skojarzeniem niektórych nazwisk i taka baza z opisami zachęca do zgłębienia biografii danego człowieka. Do odkrycia, co też on czy ona osiągnęli i co ja osiągnąć mogę, jeśli się postaram i szczęście mi dopisze. W sumie wielu z opisywanych postaci szczęście nie dopisywało, były kobietami albo gdzieś po drodze zaczynała się biurokracja albo czasy nie te i pieniądz zaśmierdział. Jak zwykle źródeł porażki występuje więcej, niż potrzeba.
Jak na złość spodobało mi się w książce duże natężenie postaci kobiecych w rolach dziwnie męskich (zawsze mówię po prostu rolach, ale ja zbyt racjonalizuje wszystko i nie ma zniszczeń, nie ma zabawy) albo rolach dziwnie kobiecych. Na złość, bo nazwano mnie kiedyś feministką, a nie rozumiem znaczenia tego słowa. Jak na złość nie spodobało mi się, że pochodzenie naszych bohaterów bywało czasami naokoło polskie lub osiągnięcia miały miejsce w cudzym kraju, ale to zrozumiałe biorąc pod uwagę otwartość Polski na inne nacje i otwartość innych nacji na nasze ziemie. Na złość, bo patriotyzm to świetny wabik i dzięki niemu można nauczyć bardzo wiele, chyba że jest identyfikowany z burdą, zaściankowością i argumentowaniem własnych poglądów. To ostanie zawsze najgorsze. Nie zaryzykuję stwierdzenia: pochodzenie może i polskie, ale kapitał zagraniczny, bo jakby się zagłębiać w niuanse pojęć: naród, państwo, patriotyzm to wychodzi, że osiągnięcia się liczą tylko własne, a nie o to w tym chodzi.
Książka zgrabnie omija odwieczny problem nauki - "mądrych" treści dla "mądrych" ludzi, czyli wiecie - hasła o pokoju, które trafiają do ludzi pokojowo nastawionych, inteligentne, rozwijające filmy, które oglądają inteligentni, rozwijający się ludzie, tolerancja, którą zastosują ludzie już tolerancyjny i tak dalej. "Potomek dziedziczy grzechy rodziców". Bardzo mi się to podoba, bo ideowo łączy się z istnieniem tego bloga - prosto i zachęcająco o dobrych rzeczach.
Nie wspomniałam jeszcze o stronie graficznej książek. Nie dopełnia, a wręcz zrównuje się z treścią książki i bez wstawek komiksowych czy Facebookowych, swoją drogą nieśmiesznych, tylko jeszcze bardziej streszczających, to o czym czytamy, "Polak..." nie prezentowałaby się tak "pełnie". Tej książce po prostu niczego nie brakuje - od pomysłu do realizacji. Przyczepić się mogę, wyłącznie jako autor, bo wydaję mi się, że występowały miejsca, gdzie można było zaryzykować i coś pchnąć bardziej literacko i zawile, rezygnując na chwile z przyjętej prostoty. Ale to ja.
Klasycznie - lajknij mi stronę na Facebook;u! Będziesz wspanialszy(a), niż jesteś.
